Pippi Langkous

Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan. Deze Pippi Langkous logica ging door me heen toen ik werd benaderd met de vraag of ik een workshop wilde geven. Aan mensen met een verstandelijke beperking en hun begeleiders. Ik speelde al langer met het idee om workshops te gaan geven. Dus dat ik het nu echt mocht gaan doen, zonder dat ik er zelf ook maar iets voor hoefde te organiseren, was precies wat ik nodig had.

Twaalf paar ogen zaten me afwachtend aan te kijken. De lange tafel waar ze aan zaten, had ik omgetoverd tot een soort vuilnisbelt. Wat kunnen we hier nou mee, zag ik sommige denken. Anderen hadden hier minder last van. Een meisje met het syndroom van Down zag overal wel potentie in. Ze was jarig vandaag en alles wat glom of een kleurtje had, mocht aan haar verjaardagsketting gehangen, geplakt of geknoopt worden. Nadat ik wat voorbeelden had gegeven en sommige mensen een beetje op weg had geholpen, zat iedereen in zijn eigen knutselwereld. Ook de begeleiders, die zo bezig waren met hun eigen projectjes dat ze spontaan hun rol vergaten. ‘Ik heb nog zo’n kraal nodig!’ zei de jongen die iets voor zijn moeder aan het maken was. Maarja, zo werkt dat niet met afval. Je moet het maar doen met wat er is. Dat zijn ketting niet in balans zou zijn, leverde bijna een paniek- situatie op, dus we hebben samen een oplossing bedacht.

Dat ieder mens verschillend is, wordt in zo´n workshop enorm zichtbaar. Maar iedereen is met een creatie en een glimlach vertrokken. En hopelijk met een sprankeltje Pippi positiviteit.