Jong geleerd

Er zijn honderden redenen om iets niet te doen. Iets wat je leuk en belangrijk vindt, maar waar je toch geen tijd voor kan vinden. Zo heb ik de laatste tijd weinig sieraden gemaakt. Mijn excuus is tachtig centimeter lang en roept de hele dag om bananen en zijn moeder. Het toont zijn liefde door kopstoten uit te delen en verzamelt schoenen in de toiletpot. Ook buiten de deur gaat hij op jacht om zijn collectie uit te breiden. Regelmatig komt hij trots aangewaggeld met een nieuwe vondst in zijn omhoog gestoken handen. Daar ben ik dus druk mee. De rechtmatige eigenaren zoeken van schoenen, slippers en sandalen.

Naast schoenen, raapt hij ook graag vuilnis op. Hij steekt zijn vingers zo vaak en zo diep mogelijk in andermans neus, dus een opvoedkundig correcte reactie op een kinderhand die een door de ratten besnuffelde chipszak wil pakken, zou zijn: ‘Dat is vies, laat liggen!’

Ik geloof niet in opvoeden, wel in het goede voorbeeld geven. Met mijn kleine vuilnisman aan de hand, loop ik dus trots naar de dichtstbijzijnde vuilnisbak. Het duurt even voordat het er in ligt maar als het eenmaal is gelukt, steekt hij euforisch zijn armen in de lucht. ‘Hoera!’ juich ik met hem mee. Het park is weer een stukje schoner geworden.

Terwijl ik dit typ, sleept hij de volle wasmand door de kamer. Bij de wasmachine aangekomen, doet hij het deurtje behoedzaam open en stopt de vuile kleding er in. Als zijn oog op de gieter valt, zal hij de planten wel weer water willen geven. En ik hoef het woord stofzuiger maar te noemen, of hij begint enthousiast met zijn armen te wapperen. Dat heeft hij dan weer niet van mij.